Userbase

hou er rekening mee dat het *VERBODEN* is publiek domein te filmen (dus straat, voetpad, etc etc mag *niet*),
en het plaatsen van een camera moet zowiezo ook gemeld worden bij de privacycommissie.

De verantwoordelijke voor de verwerking dient er zich bovendien van te vergewissen dat de vaste camera niet specifiek gericht worden op een plaats waarvoor hij niet bevoegd is om zelf beelden te verwerken.
De Omzendbrief verduidelijkt dit door te stellen dat “specifiek” bedoeld was om de verantwoordelijke voor de verwerking niet te beletten om op de beelden
een deel van een plaats te laten verschijnen voor dewelke hij de gegevens niet verwerkt, indien het niet anders kan

Die aangifte moet niet gebeuren wanneer de bewakingscamera door een natuurlijke persoon wordt aangewend voor persoonlijk of huiselijk gebruik (bv. in een privéwoning).

Wat is een bewakingscamera precies?
Volgens de camerawet is een bewakingscamera elk vast of mobiel observatiesysteem dat beelden verzamelt, verwerkt of bewaart om:

- misdrijven te voorkomen, vast te stellen of op te sporen
- overlast te voorkomen, vast te stellen of op te sporen
- de orde te handhaven
- Een camera die de ingang van uw appartementsgebouw in de gaten houdt om vandalisme of overlast tegen te gaan, is een bewakingscamera. Een webcam die toeristische beelden van het marktplein maakt, is dat niet.

Waar kunnen bewakingscamera's voorkomen?
Bewakingscamera’s kunnen op drie types plaatsen voorkomen:

op niet-besloten plaatsen
op besloten plaatsen die toegankelijk zijn voor het publiek
op besloten plaatsen die niet toegankelijk zijn voor het publiek

Een niet-besloten plaats is elke plaats die niet door een omsluiting is afgebakend en vrij toegankelijk is voor het publiek. Die omsluiting hoeft niet noodzakelijk een omheining te zijn: ook een bordje met de tekst 'privé' geldt als omsluiting.

Voorbeelden van niet-besloten plaatsen zijn de openbare weg, een marktplaats, een gemeenteplein, een park …

Met een besloten plaats die toegankelijk is voor het publiek bedoelt de wet elk besloten gebouw of elke besloten plaats die uitsluitend bestemd is voor het gebruik door het publiek en waar diensten aan het publiek worden aangeboden.

Voorbeelden: een handelszaak, een lokettenzaal van een bank, een museum, een sportzaal of –terrein, een restaurant, een café, een dokterspraktijk …

Een besloten plaats die niet voor het publiek toegankelijk is, is elk besloten gebouw of elke besloten plaats die uitsluitend bestemd is voor het gebruik door de gewoonlijke gebruikers.

Voorbeelden: de familiewoning, een appartementsgebouw (inclusief toegangshal), een kantoorgebouw (waar geen diensten aan het publiek worden aangeboden), een fabriek, een boerderij …

Als u een bewakingscamera plaatst, dan moet u de Commissie voor de bescherming van de persoonlijke levenssfeer daarvan op de hoogte brengen. Op de website van de Commissie kunt u een elektronische aangifteprocedureExterne link doorlopen. U moet de camera aangeven ten laatste op de dag voor u hem in gebruik neemt.

Voor een niet-besloten plaats heeft u bijkomend een positief advies van de betrokken gemeenteraad en korpschef van de politiezone nodig.

Er is één situatie waarin u geen aangifte hoeft te doen: als u de camera plaatst in uw eigen woning.

Hoe u de beelden mag bekijken, is afhankelijk van de plaats waar de camera hangt.

Beelden van een besloten plaats mag u alleen bekijken in 'real time' als:

dit gebeurt onder toezicht van de bevoegde overheid
politiediensten onmiddellijk kunnen ingrijpen bij misdrijven, schade of ordeverstoring; met behulp van de camera kunnen zij dan optimaal gestuurd worden.
In een besloten plaats die toegankelijk is voor het publiek mag u de beelden alleen in real time bekijken om onmiddellijk in te grijpen bij misdrijven, schade of het verstoren van de orde.

Bewaren
Beelden van een besloten plaats en een besloten plaats die toegankelijk is voor het publiek, mag u alleen bewaren:

de beelden dienen om bewijzen te verzamelen over misdrijven of schade, en om daders, getuigen of slachtoffers op te sporen.
u de beelden niet langer dan één maand bewaart. Tenzij de opgenomen beelden kunnen dienen om een misdrijf aan te tonen, een bewijs te leveren tegen een dader of een getuige of slachtoffer te identificeren. Als dat het geval is, mag u de beelden langer bewaren.
Het spreekt voor zich dat u een bewakingscamera nooit stiekem of heimelijk mag gebruiken: de camerawet verbiedt dit. De gefilmde persoon moet dus voorafgaand zijn toestemming geven. Het feit dat hij een plaats binnenkomt waar een pictogram hem waarschuwt dat er een camera hangt, is voldoende als toestemming.

Bij de bewaking van mijn gebouw, film ik een stuk van het voetpad of de openbare weg, is dit dan een niet-besloten plaats?

15. Dit is één van de meest gestelde vragen die het Secretariaat van de Commissie krijgt omtrent de camerawet. Het antwoord op de vraag zorgt zowel bij particulieren, bedrijven als politiediensten voor de nodige verwarring.

16. Voor de drie types van plaatsen voorziet de camerawet uitdrukkelijk dat de verantwoordelijke voor de verwerking erop moet toezien dat de bewakingscamera niet “specifiek” gericht mag worden op een plaats waarvoor hij niet zelf de gegevens verwerkt. Dit beginsel is een vertaling van de
algemene proportionaliteitseis die terug te vinden is in de WVP. De term “specifiek” belet de verantwoordelijke dus niet om op de beelden een deel van een plaats te laten verschijnen voor dewelke hij de gegevens niet verwerkt, maar enkel indien het niet anders kan, zoals het filmen van een klein deel van het voetpad of de openbare weg bij het filmen van een gebouw of de ingang ervan. Maar dit dient natuurlijk zoveel als mogelijk vermeden of beperkt te worden (bv. indien de camera’s zo geplaatst kunnen worden dat ze niets filmen van het voetpad maar toch met dezelfde efficiëntie de camerabewaking kunnen verzorgen, dient aan deze oplossing de voorkeur te worden gegeven).
17. Zoals de omzendbrief ook aanhaalt kan men hieruit afleiden dat het niet is “omdat een klein deel van het voetpad verschijnt op de beelden van een camera die werd geplaatst om een gebouw of de ingang ervan te filmen, dat de gefilmde plaats een niet-besloten plaats is”. Politiediensten gaan hier soms verkeerdelijk wel van uit, met als gevolg dat ze de verantwoordelijke voor de verwerking aanraden om bijvoorbeeld een aangifte in te dienen voor een niet-besloten plaats terwijl het overduidelijk een besloten plaats blijft, al dan niet toegankelijk voor het publiek. Deze handelswijze is trouwens problematisch op verschillende vlakken. Mocht het inderdaad handelen over een niet-besloten plaats, dan voorziet de camerawet in haar artikel 5, § 4 dat “het bekijken van deze beelden in real time… uitsluitend [is] toegestaan onder toezicht van de politiediensten”.
Deze bepaling houdt in dat enkel personeelsleden die deel uitmaken van de politieorganisatie de beelden in niet-besloten plaatsen in real time mogen bekijken; de mogelijkheid is voorzien dat andere categorieën van personen de beelden zouden kunnen bekijken in real time maar hiervoor is een uitbreiding via KB nodig (KB dat tot op heden nog niet werd genomen). Bovendien is voor het filmen van een niet-besloten plaats een striktere procedure van toepassing met onder meer de vereiste van een positief advies van de gemeenteraad. Een niet-besloten plaats wordt daarenboven in artikel 2 van de camerawet immers omschreven als “elke plaats die niet door een omsluiting is afgebakend en vrij toegankelijk is voor het publiek”, waarbij het meestal zal gaan om een publieke ruimte beheerd door een overheid. Onder een “omsluiting” dient minstens een visuele afbakening te worden verstaan (bijvoorbeeld een bordje met het opschrift “privé”). Is de plaats afgebakend, maar toegankelijk, moet ze al naar het geval gerangschikt worden onder een van de categorieën van besloten plaatsen. Het verslag van de werkzaamheden van de Kamer van Volksvertegenwoordigers bij de oorspronkelijke camerawet stelt bovendien : “de heer Patrick Dewael, vice-eersteminister en minister van Binnenlandse Zaken, benadrukt dat het niet de bedoeling is om ook private personen toe te laten camera’s te plaatsen op het openbaar domein. Het toezicht op de openbare weg, pleinen en andere niet besloten plaatsen is immers voorbehouden aan de overheid. Daarom is ook enkel de overheid gerechtigd daar camera’s te plaatsen …”. Mocht een dergelijke verkeerde kwalificatie systematisch gebeuren, dan schuilt het gevaar in het feit dat er niet alleen onnodig een verkeerde en zwaardere procedure moet worden gevolgd, maar ook dat de informatie welke naar het publiek en de politie wordt gegeven (via het openbaar register van de Commissie waar de verschillende aangiften kunnen geraadpleegd worden) (systematisch) verkeerd zal zijn.

Splitter: [...]- privewoning valt onder de uitzonderingen en moet je niks voor doen (je mag altijd een camera ophangen in je living, al zijn daar ook uitzonderingen op mbt bv de kuisvrouw heimelijk filmen)[..]

Splitter: [...]gelieve een concrete link naar het KB of artikel in de wet te geven[...]

niet voor het publiek toegankelijke besloten plaats : elk besloten gebouw of elke besloten plaats die uitsluitend bestemd is voor het gebruik door de gewoonlijke gebruikers

Splitter: [...]gevels vallen onder het besloten plaats, niet toegangkelijk voor publiek gedeelte (net zoals ik al de hele tijd zeg) en moeten dus gemeld worden.[..]

Splitter: [...]zolang er echter geen openbaar domein gefilmd wordt, moet dit niet via goedkeuring van gemeente/korpschef (ttz, bv voetpad)[..]

Art. 4. Op de pictogrammen, bedoeld in de artikelen 1 tot 3 van dit besluit, of op een aanhangende drager, worden daarenboven op zichtbare en leesbare wijze de volgende vermeldingen aangebracht : 1° « Camerabewaking - Wet van 21 maart 2007 »; 2° de naam van de natuurlijke persoon of de rechtspersoon die verantwoordelijk is voor de verwerking, en in voorkomend geval van zijn/haar vertegenwoordiger, bij wie de betrokken personen de rechten bedoeld in de artikelen 10 en 12 van de wet van 8 december 1992 tot bescherming van de persoonlijke levensfeer ten opzichte van de verwerking van persoonsgegevens, kunnen uitoefenen; 3° het postadres en, in voorkomend geval, het e-mailadres waarop de verantwoordelijke voor de verwerking of zijn vertegenwoordiger bereikt kan worden. Als deze vermeldingen in verschillende talen opgesteld worden, kunnen ze op verschillende eentalige pictogrammen of aanliggende dragers worden aangebracht.