door Spock » 07 nov 2004, 01:48
Als een diepzeeduiker stijgt Lars op uit zijn dromen. Het duurt even alvorens zijn verstand weer werkt. Terwijl hij zijn ogen gesloten houdt, denkt hij, "Het zelfbewustzijn is als een bliksem na een zwoele zomerse nacht, - het waken wordt niet onderbroken door slaap, maar de slaap door het waken: de bewusteloosheid is de natuurlijke toestand van de wereld, alleen de slapenden en de doden zijn echt thuis"
Hij steekt zijn hand uit om op de klokradio naast zijn bed te kijken en tast in het lege. Als hij zijn ogen opendoet, ziet hij dat hij nog steeds achter zijn bureau zit. Zijn laptop in slaapmode. Hij heeft zijn kleren nog aan, alle lampen branden, de gordijnen open. Het is al licht. Ondertussen slaat de wandklok het negen uur-sein. Hij voelt zich klam en smerig in zijn kleren van de vorige dag, als iemand die van hetzelfde onafgewassen bord moet eten als gisteren.
Lars had tijdens de nacht een nogal hilarische droom. Die wil ik je niet onthouden. Toen Lars wakker werd was hij hem al vergeten, maar onder de douche herinnerde hij hem weer. Op reis door Italië was Lars in Milaan en moest ergens heen, ik geloof naar de kathedraal. Hij was nog nooit in Milaan geweest en in het hotel zei de receptionist, dat hij rechtsaf de Via Cavour in moest, dan linksaf de Corso Vitorio Emanuele in, vervolgens schuin oversteken naar de Via Garibaldi, en zo verder. Met de plattegrond van de stad ging Lars op pad, maar er klopte niets van! De Via Cavour was niet rechtsaf, maar linksaf, de Corso Vitorio Emanuele was geheel ergens anders in de stad en de Via Garibaldi kwam niet uit op een plein met krijtwit beeld van Canova, zoals men hem had verteld, maar bij een reusachtig, bewerkte zuil met een beeld van een romeinse keizer er bovenop. Tot hij opeens merkte, dat hij niet de plattegrond van Milaan in zijn handen had, maar die van... Rome. Het was zoals wanneer je een slok koffie neemt en het blijkt thee te zijn.
Als een diepzeeduiker stijgt Lars op uit zijn dromen. Het duurt even alvorens zijn verstand weer werkt. Terwijl hij zijn ogen gesloten houdt, denkt hij, "Het zelfbewustzijn is als een bliksem na een zwoele zomerse nacht, - het waken wordt niet onderbroken door slaap, maar de slaap door het waken: de bewusteloosheid is de natuurlijke toestand van de wereld, alleen de slapenden en de doden zijn echt thuis"
Hij steekt zijn hand uit om op de klokradio naast zijn bed te kijken en tast in het lege. Als hij zijn ogen opendoet, ziet hij dat hij nog steeds achter zijn bureau zit. Zijn laptop in slaapmode. Hij heeft zijn kleren nog aan, alle lampen branden, de gordijnen open. Het is al licht. Ondertussen slaat de wandklok het negen uur-sein. Hij voelt zich klam en smerig in zijn kleren van de vorige dag, als iemand die van hetzelfde onafgewassen bord moet eten als gisteren.
Lars had tijdens de nacht een nogal hilarische droom. Die wil ik je niet onthouden. Toen Lars wakker werd was hij hem al vergeten, maar onder de douche herinnerde hij hem weer. Op reis door Italië was Lars in Milaan en moest ergens heen, ik geloof naar de kathedraal. Hij was nog nooit in Milaan geweest en in het hotel zei de receptionist, dat hij rechtsaf de Via Cavour in moest, dan linksaf de Corso Vitorio Emanuele in, vervolgens schuin oversteken naar de Via Garibaldi, en zo verder. Met de plattegrond van de stad ging Lars op pad, maar er klopte niets van! De Via Cavour was niet rechtsaf, maar linksaf, de Corso Vitorio Emanuele was geheel ergens anders in de stad en de Via Garibaldi kwam niet uit op een plein met krijtwit beeld van Canova, zoals men hem had verteld, maar bij een reusachtig, bewerkte zuil met een beeld van een romeinse keizer er bovenop. Tot hij opeens merkte, dat hij niet de plattegrond van Milaan in zijn handen had, maar die van... Rome. Het was zoals wanneer je een slok koffie neemt en het blijkt thee te zijn.
